به گزارش پایگاه خبری شباویز،محققان دریافته‌اند در سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۶، اختلال بیش فعالی – کم توجهی در ده درصد از کودکان و نوجوانان تشخیص داده شده در حالی که این درصد در سال ۱۹۹۷ تا ۱۹۹۸، شش درصد بوده است.
هر چند افزایش میزان آگاهی چیز خوبی است؛ اما جنبه‌ی مهم دیگر ماجرا این است که تشخیص به درستی داده شود. این روزها با توجه به دنیای شتاب زده‌ای که داریم و نفوذ تکنولوژی و مشغله‌های جورواجور، خیلی از افراد ممکن است احساس کنند نمی‌توانند تمرکز خود را حفظ کنند، اما این لزوماً دلیل نمی‌شود که ADHD داشته باشند.
از طرفی دیگر، تعداد زیادی از افراد هستند که واقعاً دچار اختلال کم توجهی – بیش فعالی‌اند؛ اما تحت درمان لازم قرار نمی‌گیرند. درمان ADHD شامل ترکیبی از درمان رفتاری شناختی و دارودرمانی می‌شود؛ اما از کجا بدانید آیا نیاز به درمان دارید یا اینکه فقط در دنیای عجول امروز گرفتار شده‌اید و تنها چیزی که نیاز دارید آرامش و ریلکسیشن بیشتر است؟ چیزی که میان اختلال واقعی ADHD و یک وضعیت غیر اختلالی تفاوت ایجاد می‌کند این است که علائم چگونه زندگی‌تان را تحت تأثیر قرار می‌دهند.
پزشکان چهل سال پیش فکر می‌کردند وقتی علائم بیش فعالی ناپدید می‌شود، خود اختلال نیز برطرف شده و فرد دیگر دچار مشکل نیست، اما در مورد خیلی از افراد چنین نیست؛ واقعیت این است که علامت بیش فعالی صرفاً به یک علامت دیگر تبدیل می‌شود که می‌تواند به همان اندازه دردسرساز باشد
تمرکز زیاد یا عدم تمرکز
یکی از عوارض ADHD که همیشه در موردش گفته شده و می‌شود، ناتوانی در تمرکز کردن برای مدت طولانی روی یک فعالیت و کارها را نیمه کاره رها کردن است. اما یک مشکل ناشناخته‌ی دیگر در ارتباط با ADHD، تمرکز زیاد است. برخی از بیماران به روان‌پزشک خود می‌گویند که ADHD ندارند زیرا می‌توانند چند ساعت متوالی بنشینند و بازی ویدیویی مورد علاقه‌شان را انجام بدهند؛ اما توجه، انواع گوناگونی دارد.
کسی که برای تمام کردن کارهای معمولی‌تر خود مشکل دارد، مثلاً تمیز کردن آشپزخانه، پرداخت صورتحساب‌ها و تکالیف مدرسه، اما به راحتی ساعت‌ها مشغول فعالیت یا کاری می‌شود که برایش جذاب است، درمان مناسب می‌تواند به نفعش باشد. تشخیص ADHD سخت است و روان‌پزشک این تشخیص را بعد از اینکه ابتدا بیمار را از جهت دیگر عوارض بررسی کرد، خواهد داد.
بی‌توجهی
در کلاس درس، یک کودک بیش فعال که نمونه‌ی معمول ADHD است نمی‌تواند آرام بنشیند؛ اما یک علامت که اغلب نادیده گرفته می‌شود، بی‌توجهی است. بچه‌های بیش فعال و کم توجه در کلاس درس مشغول رؤیاپردازی و خیال‌پروری می‌شوند. بی‌توجهی که در میان دختران شایع‌تر است، در بیشتر موارد تشخیص ADHD، نادیده گرفته می‌شود زیرا این افراد دارای علائم کلاسیک اختلال کم توجهی نیستند. کم توجهی می‌تواند از جهت عملکرد و کارایی افراد بسیار گسترده و تأثیرگذار باشد، بنابراین یکی از انواع ADHD است.
رفتارهای ناگهانی و تکانشی
همه‌ی ما یکی از این دست افراد را در میان دوستان خود داریم: کسی که هر چه به ذهنش می‌رسد فوراً به زبان می‌آورد. هر چند گاهی این ویژگی می‌تواند خوب و تحسین‌برانگیز باشد و مثلاً شما تصور کنید ای کاش من هم چنین شجاعتی داشتم؛ اما همین ویژگی گاهی می‌تواند موانعی در زندگی‌تان ایجاد کند و حتی در برخی موارد منجر به نتایج خطرناکی بشود. رفتارهای ناگهانی می‌توانند بر زندگی شخصی و حرفه‌ای‌تان اثر بگذارند، مثلاً به زبان آوردن هر آنچه در فکرتان است در شرایطی که مناسب نیست می‌تواند شما را به دردسر بیندازد و منجر به رفتارهای نادرست بعدی بشود.
بیش فعالی
احتمالاً معروف‌ترین و شناخته‌شده‌ترین علامت ADHD بیش فعالی است: کودکی که دورتادور کلاس درس می‌دود و بالا و پایین می‌رود. بیش فعالی، پدیده‌ای است که بیشترین اشتباهات نیز در درک آن صورت می‌گیرد. بیش فعالی یک موجودیت ساختگی یا رفتار ارادی نیست. تصور کنید شما مجبورید شش ساعت روی یک پا بایستید؛ این چیزی است که از یک کودک دچار ADHD که مجبور است به مدرسه برود و تا شش ساعت توجه خود را حفظ کند می‌خواهید. شما باید بدانید که بیش فعالی یک عارضه‌ی مربوط به رشد عصبی است که دارای ریشه‌های ژنتیکی و بیولوژیکی می‌باشد که اگر درمان نشده رها شود می‌تواند زندگی فرد را به شدت تحت تأثیر قرار داده و توانایی او برای عملکرد در مدرسه و دیگر زمینه‌ها را مختل کند. بیش‌فعالی یک مسئله‌ی خاص و بسیار قابل توجه است و در کودکان به راحتی مورد غفلت قرار می‌گیرد زیرا با جنب و جوش‌های طبیعی این سنین اشتباه گرفته می‌شود؛ اما واقعاً می‌تواند ناشی از اختلال ADHD باشد.
بی‌قراری
وقتی فرد به سنین نوجوانی می‌رسد، بیش فعالی مرتبط با ADHD ممکن است رفع شده باشد اما بی‌قراری و ناآرامی‌ها هنوز برقرارند. یک جور عدم تحمل و ناشکیبایی در افراد دچار ADHD دیده می‌شود. دانشمندان و پزشکان چهل سال پیش فکر می‌کردند وقتی علائم بیش فعالی ناپدید می‌شود، خود اختلال نیز برطرف شده و فرد دیگر دچار مشکل نیست، اما در مورد خیلی از افراد چنین نیست؛ واقعیت این است که علامت بیش فعالی صرفاً به یک علامت دیگر تبدیل می‌شود که می‌تواند به همان اندازه دردسرساز باشد.
مشکلات اجتماعی
درس و مدرسه می‌تواند برای بچه‌هایی که ADHD دارند چالش‌برانگیز باشد و این مشکلات می‌توانند گاهی تا بزرگسالی نیز ادامه پیدا کنند. آن‌هایی که ADHD درمان نشده دارند معمولاً این پتانسیل را دارند که فعالیت‌های مدرسه را انجام دهند؛ اما علائمشان جلوی این توانایی آن‌ها را می‌گیرد. بنابراین مثلاً ممکن است وارد دانشگاه بشوند اما قادر به اتمام آن نباشند یا حتی دوران مدرسه را نتوانند تمام کنند، صرفاً به این علت که دچار عارضه‌ای هستند که جلوی تکمیل فعالیت‌هایشان را می‌گیرد.
عدم ثبات شغلی
این روزها شغل عوض کردن نسبت به گذشته شایع‌تر است؛ اما مدام از این شاخه به آن شاخه پریدن نیز می‌تواند نشانه‌ی ADHD درمان نشده باشد. بزرگسالانی که دچار ADHD درمان نشده‌اند معمولاً در کار و حرفه‌ی خود دچار مشکلاتی می‌شوند، مثلاً نمی‌توانند برای مدت طولانی سر یک شغل بمانند و مدام کار عوض می‌کنند.
مشکلات عاطفی
یک علامت دیگر ADHD درمان نشده، عدم ثبات در روابط عاطفی است. این افراد شاید به راحتی دوستانی پیدا کنند؛ اما اغلب به همان راحتی نیز دوستان خود را از دست می‌دهند.
بازدیدها: 3
- نویسنده : مریم مرادیان نیری
