به گزارش پایگاه خبری شباویز،شهید علیرضا قبادی متولد ۵ اردیبهشت سال ۱۳۶۷ و ساکن کرج بود
این فرمانده مدافع حرم وظیفۀ آموزش تخریب به بخشی از نیروهای ارتش سوریه را بر عهده داشت که شهادت او تأثیر عمیقی بر سربازان و افسران سوری گذاشت.
علیرضا قبادی فرماندۀ شجاع و گمنام تخریب در منطقۀ حمای سوریه بود که با نام جهادی “سلیمان” معروف شده بود.
برادر شهید: معمولا ماموریت مدافعان حرم ۴۵ روزه است اما آخرین ماموریت علیرضا صد روز طول کشید چون جانشین مناسبی نداشت. ما اصرار داشتیم که بیاید و او می‌گفت که نمی‌توانم منطقه را رها کنم.
روزی که علیرضا شهید می‌شود؛ یعنی ۲۶ اردیبهشت ۹۶، او طبق معمول از پنج صبح، کار را شروع می‌کند. وارد میدان‌های مین می‌شود و آنها را خنثی می‌کند و بعد نقشه را می‌کشد و گزارش را می‌نویسد تا اینکه برای استراحت می‌رود.
آن روز نیروهای سوری بدون فرمانده ایرانی به منطقه می‌روند و علیرضا بعد از استراحت می‌بیند که نیروها نیستند. با موتور به منطقه می‌رود و مین‌های مانده را خنثی می‌کند و پرونده آن منطقه هم بسته می‌شود.
آن روز (روز شهادت) تخریب‌چی‌های نیروهای شمال بنا داشتند که برای پاکسازی وارد منطقه شاهد هشت شوند. کسی که مسئولیت پاکسازی این منطقه را برعهده داشته‌است به علیرضا می‌گوید:
من تازه بچه‌ام به دنیا امده و دستم می‌لرزد، نمی‌توانم بروم اگر ممکن است شما جای من برو. علیرضا می‌پذیرد و می‌گوید: من می‌روم، تو بمان.
تقریبا ساعت شش بعدازظهر روز بیست و ششم اردیبهشت بوده که علیرضا با سه هم‌رزم سوری‌اش به میدان می‌رود. آنها از ماشین که پیاده می‌شوند؛ در حال بررسی میدان بوده‌اند که علیرضا شروع به خنثی‌سازی مین‌ها می‌کند، داعشی‌ها که منتظر مدافعان حرم بوده‌اند؛ به طرف آنها شلیک می‌کنند و خمپاره پشتِ سر علیرضا منفجر می‌شود و موج انفجار او را با صورت به زمین می‌زند. تمام ترکش‌های خمپاره از پشت به قلبش می‌خورد.
علیرضا بلند قامت چهار شانه بود، لباس‌های انفجار معمولاً اندازه او نبود. با آمبولانس تا نزدیکی‌های بیمارستان او را می‌برند اما در بین راه شهید می‌شود. هم‌رزمانش می‌گویند:« تا آخرین لحظه، علیرضا قران می‌خواند. آیه سوره بقره را می‌خواند که شهدا زنده هستند و در نزد خداوند روزی می‌خورند». او در نفس آخر «یا زینب» می‌گوید و شهید می‌شود.»
بازدیدها: 2
